Friday, February 29, 2008
မလင္းျပာ ၂
မလင္းျပာ
ငါ အီရတ္ကုိ သြားရမယ္။
အဲဒီမွာ
မဟာမိတ္ေတြ အိမ္ျပန္ကုန္တဲ.အခါ
အေသခံ ဗုံးခြဲလူရမ္းကားေတြကုိ
ငါ
စိစိညက္ေခ်မႈန္းကိစၥတုံးလုပ္ေပးရမယ္။
ေမာင္သိဂၤါ
ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၈
Miss Ringdove 2
Miss Ringdove,
I've got to go to Iraq,
where
as the Allied Force go home,
those suicide bomber thugs
I must
crush-wipe them out once and for all.
Maung Theinga
January 2008
Saturday, January 19, 2008
ခ်စ္သူသို႔
သူတို႕ရဲ႕ စိတ္အတင္အခ်က္ုိ
မင္း ဘယ္လိုမွ ဖတ္လို႕ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
အာေငြ႕မႈတ္သံေတြ ၾကားမွာပဲ
ရယ္ကာေမာကာ တစ္ေႏြလံုးပိတ္
ကိုယ္႕ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ကိုယ္ အိပ္ပစ္လိုက္ကြယ္..
ခ်စ္သူေရ
ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ႕ ဗံုေတြရဲ႕ ဂီတပါပဲ။
စစ္တုရင္ တစ္ပြဲလံုးကို
ဆြဲေမွာက္ ခံလိုက္ရေပမယ္႕
..
ဘာၿဖစ္လဲ
၀မ္းမနည္းေၾကး
တို႕ေတြ ရြာသြန္းၾကရံုေပါ႕။
ယံုၾကည္ထားစမ္း
ေရခိုးေရေငြ႕ကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္ စိုက္ပ်ိဳး ႏိုင္တယ္ဆိုတာ။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
သစၥာတရားအတြက္ မီးအိမ္တစ္လံုးႏွင့္
၁။
အရွင္...
သင္၏ေခၚရာ
ထပ္ခ်ပ္...ငါ...လိုက္ပါမည္။
ၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုဆြဲယူ
ငါ့ကို...ထူပါ။
ဟိုးမွာ...
ေသအံ့မူးမူးလူက
ေျမျပင္ေပၚကသူ႕အရိပ္ကို
ကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္
လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ။
ဒီမွာ...
ဦးေခါင္းခြံထက္
ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့အဘိုးအို
ေတာင္ေ၀ွးက်ဳိးကိုရီေ၀ၾကည့္ေငး
သူ...ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း။
စမ္းေရကိုငံု႕ေသာက္မွ
ကိုယ္မ်က္ႏွာကိုယ္ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ား
အျခားဘာကိုေတြ႕စြမ္းမလဲကြယ္။
အတၲဆိုင္းဘုတ္ကုိ
လည္မ်ဳိမွာသံငုတ္နဲ႕႐ိုက္
လမ္းမွာလိုက္ေသာခရီးသည္မ်ား
သံသရာရထားကိုေစာင့္ေနသည္။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာ
ျခေသၤ့တို႕ပင္အိပ္၀ံ့ပါသလား။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌
သူေတာ္စင္တို႕ ေပွ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ။
အေမွာင္ကနက္၏
ၾကယ္ကလက္မည္
ဤခရီးေ၀းသလား
ငါ...ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ...။
၂။
ေႏြ...ေႏြ မိုး မိုး
တြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား။
ေဆာင္းကိုပန္ၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလေရာက္လာမွ
ျပာေ၀မႈိင္းအုပ္
ေဟာ ... ႏွင္းေတြတစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္။
သဲကႏၲာရက
သဲေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းျပသလို
မာယာေလာက
မာယာေတြနဲ႕ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္။
ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္က
ေခါင္းညိတ္ျပ႐ံုမဟုတ္
လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ။
ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာ
လက္သည္းနီီစက္ရဲရဲေတာက္ျပတာ
ငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ။
ကြၽဲခ်ဳိမႈတ္ၿပီး
ကြၽဲအုပ္ကိုေဖ်ာ္ေျဖတာ
ေပွ်ာ္စရာမွမဟုတ္ပဲကြယ္။
၁၂ႀကိဳးကေသာ
ေလာက၏ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ား
ငါ့အား...ဆြဲေခၚ
ငါ... မေမြ႕ေပွ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္။
၃။
ငါသည္...တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ့သို႕ျဖစ္၏
ထို႕ေၾကာင့္
မီးေတာက္ကိုခ်စ္ေလသည္။
မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ...ဟု
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏။
အမွန္ကား...
ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ။
စီးေမ်ာရာတြင္
ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္
အနက္ေရာင္ လႈိင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာ
ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္။
ထုိေသာ... မေန႕ကငါသည္
၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍
ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ။
ဤယေန႕ ... ငါ ... သည္
မီးခိုးကဲ့သို႕ မိုးေပၚထိုးတက္
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါ
အားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ။
ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍
ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏။
ငါ့ကိုငါက အုပ္ခ်ဳပ္၍
ငါ့အလုပ္ကိုငါလုပ္ရေပေတာ့မည္။
၄။
ဥပုသ္သည္ သီလက်ဳိးေတာ့
ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္။
ငါတို႕သည္...လူသားမ်ားျဖစ္၏
လက္ဖ၀ါးမွာ
အမွားလကၡဏာပါေလသည္။
ဟိုခ်ဳိး ... သည္ေကြ႕
ခြၽတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရႊ႕လ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏။
အပ္ခ်ည္ႏွင့္ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာ
စက္႐ုပ္၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာ
တစ္ခါတစ္ခါ
မွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္။
အို ... ``လူသားအားလံုးခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´
အားလံုးထဲမွာ
ငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား။
သူတစ္ပါးကိုလည္းခြင့္လႊတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းခြင့္လႊတ္
အနာရြတ္မွန္သမွ်
ဆြဲခြၽတ္ဖယ္ရွားၾကပါ။
နင္းလာေသာေျခေထာက္ကို
ေျမမႈန္႕သဲေက်ာက္တို႕က
ခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ဳိး
႐ိုးသားျပည့္၀
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။
၅။
ထမင္း၀ိုင္းမွာ
လွ်ာႏွင့္ခပ္၍စားၾကသူမ်ား
သြားၾကားထိုးတံစူးၾကေလသည္။
စပါးေစ့(၁၀၀)ႏွင့္
သင္လံုေလာက္ပါက
စပါးေစ့(၁၀၁)
ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္။
ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီးေတာ့လည္း
ၾကံမစုပ္ၾကပါႏွင့္၊
ၾကံေကြၽးၿပီးေတာ့လည္း
ဆင္ကိုႏွာေမာင္းမျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္။
ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႕မိုးတဲ့
ေရအိုးစင္ေလးပမာ
သာယာေျမ႕ခ်မ္း
ေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ။
အမွန္စင္စစ္
ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာ
ေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္
ေညာင္းညာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
၀င္သက္ႏွင့္ယူခဲ့သမွ်
ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္။
ဒါ ... ကမၻာအစရဲ႕
ပထမသီအိုရီပဲျဖစ္သည္။
ငါကေတာ့(ရမည္ဆိုပါလွ်င္)
ေသလြန္ၿပီးခါမွ
အင္အားတစ္စျပန္ယူသံုး
ငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏။
၆။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့
လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္္ရဦးမည္။
ထို႕အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီး
တဖြားဖြား ေျခြခ်ပစ္ရမည္။
လက္သီးဆုပ္ျခင္း ... ဆိုတာ
တုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္
လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႕ကာထားၿပီးမွ
သူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္
သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္
တစ္ခါက
ဤလက္တို႕အလံလုခဲ့ၾက၏။
ထုိ ... ဆုတံဆိပ္
ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း။
ငါ့ရိပ္ျမံဳကို
႐ုပ္ပံုစာတမ္း
ဘာမွမကပ္တမ္း
လမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္။
မာနကိုေျဖေလ်ာ့
ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ ကန္ေတာ့ပါအ့ံ။
ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္း
ေမတၲာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္ ...။
၇။
(ေလာကၾကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏။
နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္
ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလႈိက္စား
ပို၍ ... နိမ့္၀င္သြားတတ္၏။)
ၾကက္ေျခခတ္ ... ၏
ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ား
မိုးခါးရနံ႕ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏။
ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ား
ငါ့ကိုပိတ္၍ကာထား၏
ငါ့ေနာက္မွလူမ်ား
ငါ့ကိုတြန္း၍ေက်ာ္သြား၏။
ထို႕ေနာက္ ...
ေခ်ာက္ကမၻားေရာက္မွ
ေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္
ငါႏွင့္တဖန္ ...
လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏။
ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္
ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႕ခင္း
အလင္းတေ၀ေ၀နဲ႕
ေန႕ေတြညေတြ
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
သူဖုန္းစားလည္း
ေျမသားပန္းကန္မွာ
ေကာက္ႏွံပင္တို႕ေ၀ၿဖိဳး
အသေရတိုးသည္ထက္တိုးပါေစ။
သူၾကြယ္ႀကီးလည္း
ငရဲျပည္ကဓါးကို
ေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္
ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာဦးေခါင္းျဖင့္
ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ပါေစ။
၈။
ငိုေၾကြးဖို႕အတြက္
အသက္၀င္လာေသာလူမ်ား
သစၥာတရားကို
ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကသည္။
ရွင္ေသမင္းက
အစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ေစာင့္စား
သက္တမ္းကြၽံသည္ႏွင့္
တမလြန္မွာ
အခြံခြါ၍စားလိမ့္မည္။
ဟိုစဥ္ခါက
ငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္
ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္း
ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇက္
ေျခာက္ျခားဖူးသည္။
တုန္ေကာက္မရွိသူ ... ႏွင့္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ ...
လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္
ဒုကၡခ်င္းမတူၾက။
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္
ရႊံ႕႐ုပ္သားေကာင္
မုဆိုးလိုျပန္ေလွွာင္သည့္
ေမွာ္႐ံုေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေၾကြအံေခါက္ေနသည္။
မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး
ကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါ
ၫႈိ႕ျပာယွက္သန္း
တစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏။
ထိုသို႕ျဖင့္
ႏွင္းရည္စိုေသာ
မႈိပြင့္ကေလး၏ပင္ေျခရင္းမွာ
မာနကိုအိပ္ေမြ႕ခ်
ထာ၀ရ ငါ ... ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ။
၉။
ေလာကဓံတရားက
နဂါးရွစ္ေကာင္ပမာ
ေျမကိုထိုးခဲြ ေလကိုဆြဲၿဖဲ
လူေတြထဲမွာ
ပ်ံသန္းသြားလာေနသည္။
ယဥ္ေက်းမႈအရ
တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႕သည္
ယဥ္ေက်းမႈအရပင္
တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္ခြၽတ္ရဦးေတာ့မည္။
ဘုရားေျပာတာကိုမွ
ငါ... မယံုရဘူးဆိုလွ်င္
မာရ္နတ္ေျပာတာကို
ငါ... ယံုရေတာ့မည္ေလာ။
အစိုးမရေသာ
ေလာက၏နာရီစက္သံကို
လက္တံတို႕က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီး
နီး ...နီး ...နီး၍လာခဲ့ၿပီ။
မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္
သံခ်ပ္ကာ၀တ္႐ံု
ၿခံဳလို႕မလံုပါဘူးကြယ္။
တရားရိပ္မွာ
စိတ္ကိုထုတ္ၿပီးဖုန္ခါ
ၿပီးေတာ့ ...
ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္
သုညကေလးလို
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္။
ေစတီအိုေဟာင္းမွ
ေခါင္းေလာင္းသံ တုိးဖြတိုးၫွင္း
အို ... အရွင္ ...
ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ။
၁၀။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
ႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
စပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား။
လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္
မုိးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ခိုင္မာက်စ္လ်စ္
တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့
ျဖစ္သင့္သည္။
အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႕၌
ေျမစိုက္ေက်ာက္တုိိင္တို႕
မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႕
ငါတို႕ ေနသြားရမည္။
အရွင္ယူေဆာင္သည့္
ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကား
လႊလႊေဖြးဆြတ္
လွံသြားတို႕ကိုပင္ ေခြညြတ္ေစေတာ့၏။
ဓမၼေတးကုိ
ေသြးအစက္စက္တုိင္ေအာင္ျဖန္းဆြတ္
ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ား
တိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ ... ၾကားေနရ၏။
ေလေျပညင္းတြင္
ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ား
ဥေပကၡာကို
ဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏။
ထိုသူတို႕ေနာက္
ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံံ့။
ထုိသူတို႕ေနာက္
ငါ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့။
ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္
ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္
ငါ့အား
လမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ ... ျမတ္ေသာ ငါ့ ...အရွင္။ ။
(ဗုဒၶ ... သို႕)
တာရာမင္းေ၀
Sunday, January 13, 2008
ေဖာ္ေ၀း၏ အဘိဓမၼာေ၀ဖန္ေရး ကဗ်ာတပုဒ္
(က)
၁၉၇၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္ကျဖစ္သည္။
ဆရာ ဒဂုန္တာရာက “အတတ္ပညာခ်ဳိ ့ယြင္းရင္ခ်ဳိ ့ယြင္းပေစ၊ အဘိဓမၼာ မမဲ့ေစနဲ ့” ဆိုသည့္ စကားကိုေျပာခဲ့၏။ ထိုစဥ္က လူငယ္ ကဗ်ာဆရာအမ်ားစုက ဒဂုန္တာရာ၏စကားကို သေဘာတရားလမ္းညြန္ခ်က္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳကာ “အဘိဓမၼာသည္ ပထမ၊ အတတ္ပညာသည္ ဒုတိယ” အယူအဆအထိ တက္ၾကြစြာလက္ခံ နာယူခဲ့ၾက၏။
ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းတြင္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္ကတည္းက ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည့္ လက္၀ဲ၊ လက္်ာ၊ အယူအဆေရးတိုက္ပြဲမွာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္တြင္ အျပင္းထန္ဆံုးျဖစ္လာခဲ့၏။ လက္၀ဲအယူအဆအေျခခံျဖင့္ တင္ျပသည့္ ေ၀ဖန္ေရးစာအုပ္မ်ားလည္း ထြက္ခဲ့၏။ တခ်ဳိ ့ေသာ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ားမွာ လက္၀ဲေ၀ဖန္ေရး လိႈင္းလံုးမ်ားေအာက္တြင္ ေခါင္းမေဖၚႏိူင္ေအာင္ အဖိခံ ခဲ့ၾကရ၏။
တနည္းအားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ၁၉၇၀ ႏွင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္ ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္တြင္ လက္၀ဲ၀ါဒသည္ ေအာင္ပဲြခံသည့္ အယူ၀ါဒ တခုအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိူင္ခဲ့သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို ့ေသာ အေျခအေနတြင္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ ေဖာ္ေ၀း သည္လည္း လက္၀ဲ၀ါဒကို သက္၀င္ယံုၾကည္သည့္ ကဗ်ာဆရာတဦးအျဖစ္ထင္ရွား၏။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္က မိုးေ၀စာေပ မဂၢဇင္းတိုက္ထြက္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာမ်ားမွာ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ အားေကာင္းခဲ့ၾက၏။ ထိုကဗ်ာဆရာအားလံုးလိုလိုမွာ “မတ္က္စ္၀ါဒ” ကို ယံုၾကည္သူ၊ ေထာက္ခံသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။သို ့မဟုတ္ မတ္က္္စ္၀ါဒ ကို စိတ္၀င္စားသူ မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထိုကဗ်ာဆရာ အုပ္စုႀကီးမွာ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၀န္းက်င္တြင္မူ အုပ္စု(၃)အုပ္စု ကြဲထြက္္သြားခဲ့၏။ အုပ္စုကြဲသည္ဆိုေသာ္လည္း ဦးတည္ခ်က္ကြဲျခင္း မရိွဘဲ အတတ္ပညာပိုင္းတြင္သာ ကြဲျခင္းျဖစ္သည္။
ပထမအုပ္စုမွာ လက္၀ဲအလြန္အကြ်ံအုပ္စု ျဖစ္၏။ ဒုတိယအုပ္စုမွာ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာအုပ္စုျဖစ္၏။ တတိယအုပ္စုမွာ အေရ အတြက္အားျဖင့္လည္း အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး လက္၀ဲ အလြန္ကြ်ံလည္းမဟုတ္၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ အုပ္စုေလာက္အထိလည္း အတတ္ ပညာကိုျမွင့္မတင္ဘဲ အလယ္အလတ္တြင္ ရပ္ေန ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထိုစဥ္က မိုးေ၀ကဗ်ာဆရာမ်ား အားလံုး လိုလိုကို ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာ ဆရာမ်ားအျဖစ္ ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾက၏။ ထိုအထဲကမွ အသိရခက္ခဲၿပီး နမိတ္ပံုအသစ္၊ တင္ျပပံုအသစ္ ႏွင့္ ပိုမိုက်စ္လ်စ္ ဆန္းသစ္သည့္ ကဗ်ာမ်ားကိုေရးဖြဲ ့သည့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုမူ “ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာမ်ား”ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ၾက ဖူးေလသည္။
ေဖာ္ေ၀း သည္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာအုပ္စုထဲတြင္ ပါ၀င္သြားခဲ့၏။ ပါ၀င္သည္ဟုဆိုသည္ထက္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာအုပ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ပင္လွ်င္ ယူဆေျပာဆိုျခင္း ခံရသူပင္ျဖစ္၏။ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ သုခမိန္လိႈင္ တို ့ႏွင့္ တတြဲတည္းျဖစ္၏။ က်ေနာ္တို ့သည္ ထိုစဥ္က ေဖာ္ေ၀းႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္တြဲကာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ေနထိုင္ၾကသည့္ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို ့၏ ေနထိုင္၀တ္စားပံုကိုၾကည့္ကာ သူတို ့ကဗ်ာမ်ားကိုမူ အေလးအနက္ မထားမိခဲ့ၾက။သူတို ့ အုပ္စုကို “မတ္က္္စ္၀ါဒ”မွ ေသြဖီသည့္ တကိုယ္ေတာ္ထြက္ေပါက္ရွာသူ “အိပ္ဇစ္”မ်ားအျဖစ္ ယူဆကာရံႈ႕ခ်ခဲ့ၾကဖူး၏။
က်ေနာ္တို ့၏ သူငယ္နာမစင္ေသာ အယူအဆကို ဆရာဒဂုန္တာရာသည္ မၾကာခဏ ျပန္လည္တည့္မတ္ကူညီခဲ့၏။ “အေဟာင္းဥခြံမွ ေဖာက္ထြက္ရန္ႀကိဳးစားသူ မည္သူမဆို ကိုယ့္စည္းအတြင္းမွ လူမ်ားသာျဖစ္သည္” ဟူေသာ ေပတံျဖင့္ တိုင္းတာ တတ္ရန္ကို သတိေပးႏိႈးေဆာ္ခဲ့၏။
ေနာင္ႏွစ္(၂၀)နီးပါးၾကာေသာအခါ ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို ့က ျပည္သူ ့စာေပလမ္းေၾကာင္းေပၚမွ ေသြဖီသူမ်ားဟုယူဆထား ခဲ့သည့္ ေဖာ္ေ၀း၊ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို ့မွာ ျမန္မာေခတ္ေပၚကဗ်ာသမိုင္းတြင္ အထင္ကရ ကဗ်ာဆရာမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
(ခ)
ေဖာ္ေ၀းသည္ “မတ္က္စ္၀ါဒ” ကို ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ေရးခဲ့သည့္ သူ၏ဒိုင္ယာယီတြင္ အတိအလင္း၀န္ခံ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္ မတ္က္စ္၀ါဒ အေပၚ မ်က္စိမိွတ္ၿပီးမွ ယံုၾကည္ခဲ့သူတဦးေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ သူသည္ မတ္က္စ္
၀ါဒကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ၿပီးမွ သက္၀င္ယံုၾကည္လိုသူျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ မတ္က္စ္၀ါဒကို ေျခစံုပစ္ၿပီး အားထားယံုၾကည္သူ တဦးအဖို ့မတ္က္စ္၀ါဒ၏ အဘိဓမၼာေရးအရ အမွားအယြင္းရိွခဲ့သည္ရိွေသာ္ ဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေဖာ္ေ၀းသည္ တစံုတရာအားျဖင့္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာႏိူင္၏။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မတ္က္စ္၀ါဒကို သက္၀င္ယံုၾကည္ပါသည္ဟု အတိအလင္း ၀န္ခံထားသူ ေဖာ္ေ၀းသည္ မတ္က္စ္
၀ါဒကို အဘိဓမၼာေရးအရ ေ၀ဖန္ သည့္ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေရးဖြဲ ့ခဲ့သူျဖစ္၏။ သည္ ကဗ်ာတပုဒ္သည္ပင္လွ်င္ ေဖာ္ေ၀းသည္ မတ္က္စ္၀ါဒကို ထိုေခတ္က လူငယ္တခ်ဳိ ကဲ့သို႔ ေလွနံ ဓါးထစ္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္စြာ လက္ခံသူ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေလသည္။
ေဖာ္ေ၀းသည္ ၁၉၇၂ ခု ေမလထုတ္ မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္းတြင္ “ေရလယ္မီးျပ ” ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ ့ၿပီး မတ္က္စ္၀ါဒကို ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္ခဲ့ေလသည္။
ေရလယ္မီးျပ
အေမွာင္ၾကားမွာ
စမ္းတ၀ါး၀ါး
သြားေနရရင္
ဘယ္ခရီးတြင္ပါ့မလဲ။
ပင္လယ္ျပင္ဟာ
အရြယ္၀င္စ
အပ်ဳိမရဲ ့
နားလည္ရခက္တဲ့ မ်က္ႏွာလို
ခု ငိုမယ္၊ ခု ရယ္မယ္
မွန္းဆဖို ့ မလြယ္ပါဘူး။
ညဆိုတာက
ေမွာင္ႀကီးက်ပလားဆို
ဘာဆို ဘာမွ
မျမင္ရတာ
ဘယ္ဟာ ကမ္းပါး
ဘယ္နား ေက်ာက္ေဆာင္
ေသာင္က ဟိုေရွ ့
အေကြ ့ ဒီမွာ
ရွာမရႏိုင္။
ဟို…အေ၀းဆီက
မီးနီရႊန္းျပက္
တလက္လက္နဲ့
လက္ညိွဳးညႊန္တယ္
ေရလယ္“မီးျပ”
ေက်းဇူးတင္စရာ။
မီးျပကိုၾကည့္ၿပီး
ခရီးထြက္ခြာ
ဘယ္ေနရာဆို
ဘယ္လိုအႏ ၱရာယ္
ဘယ္အဆြယ္ ဘယ္အေကြ ့
ဘယ္ေရြ ့ ဘယ္မွ်
မွန္းဆလို ့ရပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္
အနီေရာင္ တလက္လက္နဲ႔
မီးျပမ်ား…ပ်က္တဲ့အခါ
အႏ ၱရာယ္ဟာ
မငယ္ေတာ့ေပဘူး။
သဲေသာင္ေပၚမဆိုက္
ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ မတိုက္
အေမွာင္ထဲက
မီးျပနဲ ့တိုက္တာေၾကာင့္
သေဘၤာေမွာက္ခဲ့ရတာမ်ဳိးေတြ။ ။
မိုးေ၀၊ ၁၉၇၂၊ ေမလ
(ဂ)
“ေရလယ္မီးျပ” ကဗ်ာတြင္ “မီးနီရႊန္းျပက္၊ တလက္လက္နဲ့၊ လက္ညွိဳးညႊန္တယ္၊ ေရလယ္မီးျပ၊ ေက်းဇူးတင္စရာ…” ကဗ်ာ ပိုဒ္ႏွင့္ “အနီေရာင္တလက္လက္နဲ႔၊ မီးျပမ်ား ပ်က္တဲ့အခါ” ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားမွာသည္ ကဗ်ာ၏အေရးပါလွသည့္ ကဗ်ာပိုဒ္ မ်ားျဖစ္ေလ သည္။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္က မိုးေ၀ကဗ်ာဆရာအမ်ားစုသည္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လက္၀ဲ၀ါဒ အေျခခံသည့္ အယူအဆကို “အနီေရာင္”ျဖင့္ ထင္ဟပ္ေဖၚျပေလ့ရိွၾက၏။ ဥပမာ “ၾကယ္နီ” “ေကာင္းကင္နီ” “ေန၀န္းနီ” “ႏွင္းဆီနီ” အစရိွသျဖင့္ “အနီေရာင္” ကို အဘိဓမၼာ ကိုယ္စားျပဳ သေကၤတအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ယင္းကဗ်ာပိုဒ္မ်ားတြင္ ပါရိွသည့္ “မီးနီရႊန္းျပက္” ဟူေသာ စကားစုႏွင့္ “အနီေရာင္တလက္လက္နဲ႔” ဟူေသာစကားစုတို ့မွာ “မတ္က္စ္၀ါဒ”ကို ရည္ညႊန္းသည့္ စကားစုမ်ားအျဖစ္ ယူဆလို ့ရႏိူင္သည့္ “သေကၤတစကားစုမ်ား” ျဖစ္ေလသည္။
“ေရလယ္မီးျပ ” ကဗ်ာ၏ အဓိကဆိုလိုရင္း အဓိပါယ္မွာ ပင္လယ္ျပင္တြင္ သေဘာၤမ်ားအဖို ့ ညအေမွာင္ကာလတြင္ မီးျပတိုက္၏ သတိေပးလမ္းညႊန္ခ်က္ေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ဟူသမွ် ေရွာင္ရွားသြားလာ၍ ရႏိူင္ေၾကာင္း၊ သို ့ေသာ္ ထိုလမ္းညႊန္ အခ်က္ျပသည့္ မီးျပက တခါတေလမွာ ပ်က္ေနၿပီဆိုလ်င္ေတာ့ သေဘၤာမ်ားသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ မတိုက္မိဘဲ မီးျပႏွင့့္ပဲတိုက္မိၿပီး သေဘၤာ ေမွာက္တာမ်ဳိးကို ႀကံဳရတတ္သည့္ အေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သည္အဓိပါယ္ကို တိုက္ရိုက္ကိုယ္စားျပဳသည့္ကဗ်ာ ပိုဒ္မွာ ေအာက္ပါေနာက္ဆံုးကဗ်ာပိုဒ္ျဖစ္ေလသည္။
သဲေသာင္ေပၚမဆိုက္
ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ မတိုက္
အေမွာင္ထဲက
မီးျပနဲ ့ တိုက္တာေၾကာင့္
သေဘၤာေမွာက္ခဲ့ရတာမ်ဳိးေတြ။
ကဗ်ာ၏ဆုိလိုရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ “မတ္က္စ္၀ါဒ”သည္ တိုက္ပြဲလမ္းညႊန္၀ါဒတခုျဖစ္သည္ မွန္ပင္ မွန္ေသာ္ျငားလည္း “မတ္က္စ္၀ါဒ” တြင္ အမွားတခုခုရိွခဲ့လွ်င္ ယင္းလမ္းညႊန္၀ါဒရဲ ့လမ္းညႊန္အမွားေၾကာင့္ပင္လွ်င္ လူေတြဒုကၡေရာက္ ႏိူင္ေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ေျပာဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ “ေဖာ္ေ၀း” ၏ “ေရလယ္မီးျပ ”ကဗ်ာသည္ အဘိဓမၼာေ၀ဖန္ေရးကဗ်ာျဖစ္သည္ ဆိုသည္မွာ ျငင္း၍ ့မရႏိုင္ပါ။
ေဖာ္ေ၀းသည္ မတ္က္စ္၀ါဒ ကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္ ဆိုသည္မွာမွန္၏။ သို ့ေသာ္လည္း ေဖာ္ေ၀းသည္ မတ္က္စ္ ၀ါဒ ကို မ်က္စိစံုမိွတ္ၿပီးမွ သက္၀င္ယံုၾကည္ခဲ့သူ မဟုတ္သည္ကိုမူ “ေရလယ္မီးျပ” ကဗ်ာက ျငင္းမရေအာင္ သက္ေသ ထူလွ်က္ရိွေလသည္။ ။ေမာင္သစ္ဦး | ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၀၇
Saturday, January 12, 2008
ဘယ္သူေျပာလဲ တေတာလံုးေႂကြ
ဘယ္သူေျပာလဲ
တေတာလံုးေႂကြ …။
တဟုန္းဟုန္းနဲ႔
ေတာဆံုးေတာင္ဖ်ား၊ မီးေတာက္ၾကားမွာ
ဖ်ားနာခဲ့ၿပီ တို႔ႏွင္းဆီ။
အပူစီးေၾကာင္း
ေခ်ာင္းေရဆူပြက္၊ ညဥ့္နက္နက္ထဲ
တစက္ႏွစ္စက္၊ ေသြးစက္စက္ေလ
အိပ္မက္မီးသင့္ ခဲ့သေလာ။
ငါလာခဲ့ၿပီ
ဤေနရာသို႔၊ ငါငိုေႂကြးရန္
ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္
အညံ့ခံဖို႔ လာျခင္းမဟုတ္။
ငါယံုၾကည္သည္
ႏွင္းဆီတပင္၊ မီးေလာင္ျပင္က
ရွင္ျပန္ထေျမာက္၊ ငွက္ေတးေကာက္ခ်ိန္
ေတာက္ပေ၀ဖူး၊ တို႔ေခတ္ဦးကို
ကူးယူနီျမန္း လြမ္းေပလိမ့္။
တို႔ လြမ္းသျဖင့္
အပြင့္ေႂကြေစ၊ မေသအျမစ္
ခ်စ္ေနေသးသည္
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ …။
ကဲ … ဘယ္သူေျပာလဲ
တေတာလံုးေႂကြ …။ ။
ေအာင္ေ၀း
လွ်ိဴ.၀ွက္တဲ.ေထာင္.က်ဥ္းမ်ား
ေခ်ာင္းၾကည္.ေပါက္တစ္ခုက ျမင္ေနရတာေတြ
ခင္ဗ်ားကုိကြ်န္ေတာ္ေျပာျပမလုိ.
အိပ္မက္လား တကယ္ပဲလား
တကယ္.ကုိ မကြဲမျပားပဲ
သူတုိ.ႏွစ္ေယာက္ မွန္ခ်ပ္ေတြမကြဲမရွေအာင္
သတိရွိရွိနဲ. တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ထပ္
ပင္လယ္ၾကီး ျဖစ္သြားတဲ.အထိ
အဲဒီ ပင္လယ္ေပၚ ဟန္းနီးမြန္းထြက္ၾကမလုိ.တဲ.
ဒါဟာ
(၁)ဟုိး…… ေတာင္ထိပ္ကရဲတုိက္ေပၚမွာတပ္ဆင္ထားတဲ.မုိးၾကဳိးလႊဲ
(၂) လိပ္ျပာေတာင္ပံထဲက က်န္ခဲရစ္ခဲ.တဲ.ပန္း၀တ္မႈန္
(၃) စုတ္ခ်က္ေတြနဲ. ခုတ္ထစ္ထားတဲ.က်ဴဗစ္ဇင္ပန္းခ်ီကား
(၄) အေကာင္းဆုံးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ.ပစၥည္းေတြ
ခင္းက်င္းျပသေနတဲ.ေစ်းပြဲေတာ္တစ္ခု
ဟုိမွာျမင္လား
မုိးမႊားေတြကန္ေရျပင္ကုိအပ္ဖ်ားနဲ.တစ္ဆစ္ဆစ္ဆြ
ဒီအမ်ိဳးသမီးေလွေပါကကုိဖာလုိ.မျပီးႏူိင္ေတာ.ဘူး
ကြ်န္ေတာ္ဟာပုိးဟပ္္တစ္ေကာင္ပါ
ေခ်ာင္းၾကည္.ရုံကလြဲလုိ.ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ.
ေရႊငါးတစ္ေကာင္ကကြ်န္ေတာ္ကုိမ်ိဳခ်ထားတယ္
သူ.မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္ေပါက္ေတြကတဆင္.
လႈိဏ္ေခါင္းလုိရွည္လ်ားတဲ.ကြ်န္ေတာ္.ဦးမွင္ေတြကေနတဆင္.
ကြ်န္ေတာ္ေခ်ာင္းၾကည္.လုိက္တယ္
မီးက်ည္ပစ္ေဖာက္လုိက္တာ သူတုိ.မျမင္ၾကဘူး
အခ်က္ေပးဥၾသသံေတြလဲ သူတုိ.မၾကားၾကဘူး
လႈိင္းမူးေနတဲ.ပင္လယ္ဟာသူတုိ.အတြက္ဗုံးခုိက်င္းပဲ
ေတာင္ကုန္းအမွတ္ (၀၀၁)
အခုစကားေျပာေနတာ အခ်စ္ပါ
ဟုတ္ကဲ. ကြ်န္မအုိးထိန္းစက္တစ္ခုေပၚေရာက္ေနပါတယ္
ရွင္တုိ.အားလုံးရွာရွာလည္လုိ.
ဒါပဲေနာ္ ကြ်န္မပင္လယ္ထဲခုန္ခ်လုိက္ေတာ.မယ္
ဒီလုိနဲ.ပဲ
ညတာေတြရွည္လ်ားလာ
ဒီလုိနဲ.ပဲ
ဇာတ္လမ္းဟာအထြဋ္အထိပ္ကုိေရာက္လာ
ဒီလုိနဲ.ပဲ
ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕သူေတြမ်ားလာ
ဒါနဲ႕မိတ္ေဆြ
ခင္ဗ်ားလဲကြ်န္ေတာ္လုိေခ်ာင္းၾကည္႕ေနတုန္းပဲလား
ဒါမွမဟုတ္႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
ေမာင္ရွင္ေစာ
Saturday, January 5, 2008
အေရးအသားဟာအေသြးအသားမဟုတ္ဘူး
အျဖစ္အပ်က္ဟာ
ပင္ကုိအားျဖင္.ေမ.ေလ်ာ.ခံအေၾကာင္းအရာတစ္ခု
အညဳိေရာင္(သုိ.မဟုတ္)မီးခုိးေရာင္။ အျဖစ္အပ်က္ထဲ
ရနံ.တစ္ခုခုထည္.သြင္းဖုိ.၊
အျဖစ္အပ်က္ဟာ
စိတ္တစ္စကစခဲ.တယ္ဆုိဘယ္လုိလဲ
ည(၈)နာရီမွာျမင္ခဲ.တယ္
တနဂၤေႏြမနက္ေစာေစာျမင္ကြင္းလုိေအးစက္မႈန္၀ါးတဲ.မိန္းမ
ၾကာသပေတး(သုိ.မဟုတ္)ေနာက္တစ္ၾကီမ္ၾကာသပေတး
သူမဟာဆုိက္ေဘးရီးယားကလာတဲ.ေဆာင္းခုိငွက္တစ္ေကာင္လုိ၊
မေတးြခ်င္သူ၊ စကားမေျပာခ်င္သူ
ထုိင္မေနခ်င္သူ
လာရမွာပ်င္းရိသူ
သြားပြတ္တံတစ္ေခ်ာင္း ၊ ဆပ္ျပာခဲတစ္ခဲ…..
စသျဖင္.ေစ်း၀ယ္စာရင္းတစ္ခုမွာကုိယ္.ကုိကုိယ္ထည္.သြင္းပါ
ေလထဲေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆုိး
စိတၱဇပဲ
ေလထဲကကုိင္းပင္ရွည္ရွည္ေတြလုိယိမ္း
ထိကရုန္းေတြလုိရုန္း
ရုပ္ရွင္ကျပီးျပီ ၊ ဖလင္ေတြကလည္ေနတုန္း ။
မ်ိဳးေတဇာေမာင္