2007 BACKVIEW

it is a self-portrait , tomorrow it will be "it was"
2007! it is a number,
it is a year, it is a numerical language
wow! how it is passed?
with love? with hate?
with friends? with enemies?
sometimes somethings will be forgot,
somethings be remembered.....
so what is 2007?
2007 !
lovers gone,bad guys alive!
2007!
it has a bloody September!
2007!
i am not a hero
i am not a poet
i am not Bill Gate
i am not John Ashbery
i am not Maung Chaw New
i am not what i am not
i am still no one
no one knows me yet
leave me 2007
cilck 2008
wake up!

Myo Tayzar Maung

I'll never fall in love again
Artist: Elvis Costello

What do you get when you fall in love?
A girl with a pin to burst your bubble
That's what you get for all your trouble
I'll never fall in love again
I'll never fall in love again

What do you get when you kiss a girl
You get enough germs to catch pneumonia
After you do, she'll never phone ya
I'll never fall in love again
I'll never fall in love again

Don't tell me what it's all about
'cause I've been there and I'm glad I'm out
Out of these chains, those chains that bind you
That is why I'm here to remind you

What do you get when you give your heart?
You get it all broken up and battered
That's what you get, a heart that's shattered
I'll never fall in love again

What do you get when you fall in love?
You only get lies and pain and sorrow
So for at least until tomorrow
I'll never fall in love again
I'll never fall in love again

ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မခ်စ္ေတာ့ဘူး

မင္းခ်စ္မိသြားရင္ ဘာေတြမ်ား ရပါသလဲ
မင္းရဲ႕ (ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္) ပူေဖာင္းေလးကို ေဖာက္ပစ္မယ့္
ပင္အပ္နဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေပါ့
မင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ အားလံုးအတြက္ ျပန္ရမွာကေတာ့ အဲဒါပဲ
ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မခ်စ္ေတာ့ဘူး
ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွကို ထပ္ခ်စ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး

မင္း ေကာင္မေလးကို နမ္းမယ္ဆိုရင္ ဘာေတြရမလဲ သိလား
ႏ်ဴမိုးနီယား (အဆုတ္အေအးမိေရာဂါ) ရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေရာဂါပိုးေတြေပါ့
မင္းေရာဂါရၿပီးရင္ေတာ့ သူက မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ
ဆက္သြယ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး
ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မခ်စ္ေတာ့ဘူး
ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွကို ထပ္ခ်စ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး

အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္သို႔ဘယ္ညာ ငါ့ကို လာေျပာမေနနဲ႔ေတာ့
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အခု အဲဒီ အက်ဥ္းခ်ထားမယ့္ သံႀကိဳးေတြကေန လြတ္ေျမာက္လာတာကိုလဲ ၀မ္းသာမိတယ္
ငါအခု ဒီမွာေရာက္ေနတာကလဲ မင္းကို သတိေပးဖို႔ပဲ

မင္းႏွလံုးသားကို ေပးမယ္ဆိုရင္ မင္းဘာေတြ ျပန္ရသလဲ
မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုပဲ က်ိဳးပဲ့ စုတ္ျပတ္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ျပန္ရလိမ့္မယ္
မင္းရမွာ အဲဒါပဲ၊ တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့ ေနတဲ့ ႏွလံုးသား
ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မခ်စ္ေတာ့ဘူး

မင္းခ်စ္မိသြားမယ္ဆိုရင္ မင္းဘာေတြ ရမွာလဲ
မုသားစကားေတြ၊ ဒဏ္ရာေတြ နဲ႔ ၀မ္းနည္းမႈေတြပဲ ရမယ္
ဒါေၾကာင့္မို႔ အနည္းဆံုး မနက္ျဖန္အထိေတာ့
ငါကေတာ့ ထပ္မခ်စ္ေတာ့ဘူး
ငါကေတာ့ ထပ္ခ်စ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး

ငွက္ျပာေလး

က်ြန္ေတာ္ႏွလုံးသားထဲမွာ
ထြက္ေျပးခ်င္ေနတဲ.ငွက္ျပာေလးတစ္ေကာင္
ကြ်န္ေတာ္ဟာသူ.အတြက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္ဆုိေပမယ္.
ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္မိတာ ၊ "အဲဒီ.မွာပဲေနပါကြယ္
ဘယ္သူမွမျမင္ေစခ်င္ဘူး
မင္းကုိ "

ခ်ားလ္ဘူေကာ.စကီး ရဲ. Bluebird ကုိ ျမန္မာလုိျပန္ေရးတယ္။

မ်ိဳးေတဇာေမာင္

Bluebird

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.
Charles Bukowski

FORGOTTEN LANGUAGE

Once I spoke the language of the flowers,
Once I understood each word the caterpillar said,
Once I smiled in secret at the gossip of the starlings,
And shared a conversation with the housefly
in my bed.
Once I heard and answered all the questions
of the crickets,
And joined the crying of each falling dying
flake of snow,
Once I spoke the language of the flowers. . . .
How did it go?
How did it go?
Shel Sliverstein

တိရစာၦန္ရံုထိန္းရဲ႕ မယား သို ့မဟုတ္ သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သစ္ပင္တပင္
ၿငိမ္းေ၀ | ဒီဇင္ဘာ ၇၊ ၂၀၀၇

(က)

“မဟာပူရိသ၀ါဒ” နဲ ့ “မဟာဣတၳိယ၀ါဒ” အေၾကာင္းကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ေတာ့ က်ေနာ္နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပူရိသပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဣတၳိယပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္က တရားလြန္အခြင့္အေရးယူတဲ့ ကိစၥဟူသမွ် က်ေနာ္ကေတာ့ မႏွစ္ သက္ပါဘူး။

၀န္ခံရမွာတခုေတာ့ ရိွပါတယ္။ လူသားရဲ ့သမိုင္းမွာ မဟာပူရိသ၀ါဒဟာ အလြန္မတန္သက္တမ္းရွည္ၾကာ ထြန္းကား ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း မဟာဣတၳိယ၀ါဒ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္လည္း ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဟာပူရိသ ၀ါဒ ထြန္းကားတာ သက္တမ္းရွည္ၾကာလြန္းေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒရဲ႕မတရားလြန္ကဲတဲ့ကိစၥတခ်ဳိ႕ဟာ တရားတဲ့ ကိစၥေတြအျဖစ္ အသားက်လာခဲ့ၾကၿပီး လူမ်ားစုႀကီးကမသိစိတ္နဲ႔လက္ခံလာၾကရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာပဲေပါ့။

မဟာပူရိသ၀ါဒ သက္တမ္းရွည္ၾကာေအာင္ လႊမ္းမိုးေနလာႏုိင္တဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ လူေတြအလုပ္တာ၀န္ခြဲေ၀လုပ္ကိုင္ လာတဲ့ေခတ္ရဲ ့တြန္းအားေတြအမ်ားႀကီး ပါႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ခႏၶာေဗဒအရ “ ဖို ” က “ မ ” ထက္ပိုၿပီး ခြန္အားရိွတဲ့ သေဘာမို ့ မိသားစုတစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူအုပ္စုတစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မ ဟာ ဖို ေလာက္ အေရးမပါ အရာ မေျမာက္တဲ့သေဘာ သက္၀င္လာခဲ့ၿပီး မဟာဖို၀ါဒ ၊ မဟာပူရိသ၀ါဒ ဟာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာ ခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္မွာေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒ ဟာ အဲဒီေခတ္ရဲ ႕အေျခခံဖို၀ါဒဆိုင္ရာ မူ တခု ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ဖို နဲ ့ မ အခြင့္အေရး ႏႈိင္းယွဥ္မႈ အရ ဖို က မ ထက္ အခြင့္အေရး အဆမတန္ ရယူခဲ့ပါေတာ့တယ္။ လူ ့ သမိုင္းမွာေတာ့ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ဟာ မဟာပူရိသ၀ါဒ အထြန္းကားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(ခ)

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ မဟာပူရိသ၀ါဒ ကို ဆန္ ့က်င္ေ၀ဖန္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ ့အခြင့္အေရးကိစၥ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုလာၾကတဲ့အေျခအေနဟာ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးၾကားရတဲ့သေဘာရိွပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အေျခအေနမေပးေသးတဲ့ ျပည္တြင္းမွာ မဟုတ္ဘဲ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးအင္အားစုအတြင္းမွာ အခုလိုေျပာဆို လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာဆိုေဆြးေႏြးလာၾကတာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ မေန ့တေန ့ကဆိုရင္ စီမံလုပ္ကိုင္ခြင့္ဆိုင္ရာ အခန္းက႑ ေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ရာခိုင္ႏႈန္းအတိအက်သတ္မွတ္ရာထား တာ၀န္ေပး သင့္ မသင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အရာကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတာကို ၾကားရပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ဟာ မဟာပူရိသ၀ါဒ သက္တမ္းရွည္ၾကာလြန္းစြာ အေပၚစီးရယူႏိူင္ခဲ့လို ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ အလူးအလိမ့္ ခံစားရတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးထုႀကီး အတြက္ က်ေနာ္တို ့ တေတြ စာနာ ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဟာပူရိသ၀ါဒ သက္တမ္းရွည္ၾကာစြာ ေနရာ ယူလာခဲ့လို ့ ဖိႏွိပ္ခံၾကရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြက မဟာပူရိသ၀ါဒ ကို ဆန္ ့က်င္ေ၀ဖန္ၾကရာမွာ ခံစားခ်က္ကိုေရွ ့တန္း မတင္ဘဲ တရား အေပၚမွာပဲ အေျခခံၿပီး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသင့္တယ္လို ့ ယူဆမိတယ္။

ခံစားခ်က္ကို အေျခခံရင္ တရား ကို ပြန္းပဲ့သြားႏိုင္ေစတာမို ့တရားနဲ ့ကင္းကြာတဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ တရားနဲ ့ ဆန္႔က်င္ ဖက္ျဖစ္ၾကတဲ့အျမင္ ေတြ ရိွလာတတ္ပါတယ္။ အစြန္းတဘက္ကိုေ၀ဖန္ရင္း တျခားအစြန္းတဘက္ ေခ်ာက္ထဲက်သြားႏိူင္ ပါတယ္။ မဟာ ပူရိသ၀ါဒကိုဆန္႔က်င္ရင္း မဟာဣတၳိယ၀ါဒ ႏြံထဲဆင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို ့သတိခ်ပ္ရပါမယ္။
လူ ့သမိုင္းမွာ ပူရိသ၀ါဒ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဣတၳိယ၀ါဒ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္၀ါဒ၊ ဘယ္စနစ္၊ ဘယ္သတ္မွတ္ခ်က္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ တရား အေပၚ အေျခခံၾကရပါမယ္။ တရားမွ်တမႈ၊ သဘာ၀က်မႈေတြကို အေျခခံထား စဥ္းစားၾကရပါမယ္။

(ဂ)

မဟာပူရိသ၀ါဒ ဟာ လူ ့သမုိင္းမွာ ဘယ္၀ါဒမွ လိုက္မမီႏုိင္ေလာက္ေအာင္၊ ထြန္းကားလာခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ မဟာဖို
၀ါဒဟာ လူ ့သမိုင္းမွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုးထြန္းကားတဲ့၀ါဒ၊ ခြန္အားအႀကီးဆံုး၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု လက္ရွိကာလ အထိ ထြန္းကားလ်က္ရိွတဲ့၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္လက္ထြန္းကားေနဦးမလဲ။

မဟာပူရိသ၀ါဒ ေအာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ အလူးအလိမ့္ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ ခံစားရတာကို ခံစားရတယ္လို ့မထင္မွတ္ရ ေလာက္ေအာင္ကို ျပင္းထန္ျငင္သာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အျပင္းအထန္ခံစားခဲ့ရတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ လည္း တပံု တပင္ႀကီး ရိွပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ “ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာသ္ ” ကေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒ ရဲ ့ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ကို ကဗ်ာနဲ ့ေဖၚျပၿပီး ကမၻာအမ်ဳိးသမီးထုေရွ႕က ေရွ႕ ေနလိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အမ်ဳိးသားေတြရဲ ့အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚ လစ္လ်ဴရႈ မႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို သူက ကဗ်ာစပ္ၿပီး ေဖၚျပခဲ့တယ္။ ဖိႏွိပ္ခံရသူ၊ လစ္လ်ဴခံရသူ၊ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာနဲ ့ ေဖၚျပခဲ့တယ္။ သူ ့ရင္ထဲက အန္ထြက္က်လာ တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ၀န္ခံခ်က္ ( Confessional )ဟာ တိက်လြန္း၊ စည္းလံုးလြန္း၊ ေပၚလြင္လြန္းလို ့စာဖတ္သူေတြ အသက္ရွဴမ၀ ေလာက္ေအာင္၊ ရင္တမမျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ခံစားခ်က္ေတြလိႈင္းထန္ခဲ့ၾကရပါတယ္္။ သူ ့ကဗ်ာေတြ ထဲမွာ မဟာပူရိသ၀ါဒ ရဲ ့ ဖိစည္းမႈကို တြန္းလွန္ဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့ စိန္ေခၚသံေတြ ဟိန္းဟိန္းညံေနခဲ့ပါတယ္။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့ ကဗ်ာထဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ နိမိတ္ပံုေတြဟာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သစ္လြင္ေနတာ၊ တိက်ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ဘ၀အေပၚ သူဘယ္ေလာက္ ခံစားမႈေတြနင့္သီးေနသလဲ ဆိုရင္ သူက အင္မတန္ေအးျမခ်မ္းၿငိမ္းေစတဲ့ “ လ ” ကိုေတာင္မွ “ ဥေသ ” ဆိုတဲ့ နိမိတ္ပံုမ်ဳိး သံုးတတ္ပါတယ္။ ပူရိသ နဲ႔ ဣတၳိယ ကို အရွင္ နဲ ့ အေသ သေဘာအထိ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ျပင္ပမွာရိွတဲ့ ဗဟိဒၶေလာက၊ ဗဟိဒၶဥတု၊ ဗဟိဒၶ မိုးေလ၀သအေျခ အေနထက္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲက၊ သူ ့အတြင္းနက္နက္ထဲက အဇတၳေလာက၊ အဇတၳမိုးေလ၀သ ကိုပဲ ေရးဖြဲ ့ပါတယ္။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့ကဗ်ာထဲမွာ “ ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့မိန္းမ ” “ေယာကၤ်ားေတြကို အာခံတဲ့မိန္းမ” တခါ တေလမွာ သူဟာ သူ ့ကိုယ္သူ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀စစ္စစ္ကို ပို္င္ဆိုင္သူဆိုတာမ်ဳိး၊ ဘယ္ေယာကၤ်ားကိုမွ အားကိုးဖို ့မလိုတဲ့ “ပကတိ သန္ ့ရွင္းတဲ့မိန္းမ” “ေယာကၤ်ားအညစ္အေၾကး ကင္းရွင္းတဲ့မိန္းမ”ဆိုတာမ်ဳိးေတြေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို (Confessional)ဆန္တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)၀န္းက်င္ကပါ။

ဒီလိုနဲ ့ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္မွာ ေမြးတဲ့ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဟာ အသက္ (၃၁)ႏွစ္မွာပဲ ဖခင္နဲ ့ကင္းကြာေနတဲ့ လူမမယ္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက၊ ဓာတ္ေငြ ့ပိုက္ကိုရွဴကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ လိုက္ပါ တယ္။ သူဟာ ၁၉၆၃ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၁)ရက္ေန ့မွာ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။

(ဃ)

က်ေနာ္ကေတာ့ မဟာပူရိသ၀ါဒ ကို အျပင္းအထန္ေ၀ဖန္ဆန္ ့က်င္ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ ဣတၳိယ၀ါဒ ကို ထူေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မ်ဳိးမွာ ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းရတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အဖို ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီလိုႀကိဳးပမ္း ၾကသူေတြကိုလည္း ေလးစား၊ ေလးနက္မိပါတယ္။

မဟာပူရိသ၀ါဒ က ဘယ္ေလာက္အထိ ဖိႏွိပ္မႈျပင္းထန္သလဲဆိုတာကေတာ့ သက္ေသျပစရာေတြ တပံုတပင္ရိွပါ လိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားတဲ့ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့အျဖစ္က အဲဒီ တပံုတပင္ႀကီးထဲက တခုပါ။ ကဗ်ာရႈးသြပ္သူတဦးအေနနဲ ့မဟာပူရိသ၀ါဒ ရဲ ့ဖိစီးမႈျပယုဒ္ကို ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ရဲ ့ဘ၀နဲ ့ ေဖၚျပခြင့္ရလို ့လည္း ေက်နပ္မိပါတယ္။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ က တင္စားေျပာဆိုသြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုး နာက်ည္းေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းတဲ့ “တိရစာၦန္ရံုထိန္းရဲ႕့ မယား” “ သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သစ္ပင္တပင္ ” ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီး မ်ဳိးရဲ ့ ဘ၀မ်ဳိး၊ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကို က်ေနာ္တို ့ မၾကားရက္ မျမင္ရက္တာလည္း အမွန္ပါပဲ။

ဒီစိတ္ေစတနာကိုအရင္းခံၿပီး စာဖတ္သူေတြကို ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ရဲ ့ကဗ်ာတပုဒ္နဲ ့က်ေနာ္ မိိတ္ဆက္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာထဲက သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သစ္ပင္တပင္ရဲ ့ မုန္တိုင္းဆန္လွတဲ့ေအာ္သံဟစ္သံေတြကို စာဖတ္သူမ်ား မလြဲမေသြ ၾကားၾကရပါလိမ့္မယ္။

တိရစာၦရံုထိန္းရဲ ့မယား

လိုအပ္ရင္
က်မ တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ေနႏိုင္တယ္
ငါးရွဥ့္တေကာင္လို တကိုယ္လုံးေအးစက္
မ်က္လႊာမရိွ။

ေသေနတဲ့ ေရကန္လို
အေမွာင္ဟာ က်မကို ၀န္းရံထားတယ္။

မည္းျပာေရာင္
ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မက္မန္းသီးတလံုး။
က်မ ႏွလံုးသားထဲက ဘာေလျမွဳပ္မွ မထြက္ဘူး။
က်မမွာ အဆုတ္မရိွဘူး။
က်မဟာ ရုပ္ဆိုးတယ္။

က်မရဲ ့၀မ္းဗိုက္ဟာ ပိုးသားေျခစြပ္ရွည္တဘက္
အဲဒီထဲမွာ က်မ ညီမေတြရဲ႕ဦးေခါင္းေတြ၊
အၿမီးေတြ ပုပ္ပြေနတယ္။

ၾကည့္၊ အားေကာင္းတဲ့ အရည္ေတြထဲမွာ
အဲဒီဦးေခါင္းေတြ၊ အၿမီးေတြ
အေၾကြေစ့ေတြလို အရည္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။

ပင့္ကူလို ေမးရိုးေတြ၊ တေအာင့္လွစ္ျပတဲ့
ေက်ာရိုးေတြ
အင္ဂ်င္နီယာရဲ႕ဘလူးပရင့္(တ္) ပံုစံေပၚက
အျဖဴေရာင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြလိုပဲ။
အကယ္၍ က်မ နည္းနည္းလႈပ္လုိက္မယ္ဆိုရင္
ေဟာဒီ ပန္းႏုေရာင္နဲ ့ခရမ္းေရာင္စပ္ ပလတ္စတစ္
အူအိတ္ဟာ
ကေလးကစားစရာ ခေလာက္လို
“ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ” ျမည္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။

မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း တြန္းေ၀ွ ့တြန္းတိုက္သံေတြ
ကြ်တ္ထြက္လာတဲ့ သြားေတြ သြားေတြလို။

ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကို ရွင္ ဘယ္သိမလဲ
က်မရဲ႕ ၀၀တုတ္တုတ္ ၀က္ႀကီးငဲ့၊
က်မရဲ႕ ျခင္ဆီလို အခ်စ္ႀကီး၊
နံရံကိုပဲ မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ လူႀကီးငဲ့။

ႏို ့တိုက္သတၱ၀ါငယ္ ေလွာင္ရံုထဲက
စိုထိုင္းထုိုင္းေလေသထဲမွာ
မီးကြ်မ္းထားသလို ေျခသည္းခ်ိတ္ေတြနဲ ့
တြဲေလာင္းခိုၾကတဲ့
၀ံပုေလြဦးေခါင္း သစ္သီးစားလင္းႏို ့ေတြနဲ ့
ရွင္ က်မကို ပိုးပန္းခဲ့တယ္။

သဲပံုထဲမွာ ေမွးအိပ္ေနတဲ့ သင္းေခြခ်ပ္
၀က္တေကာင္လို ညစ္ညမ္း၊ အေမြးအမွ်င္လည္းမရိွ။

ၾကြက္ျဖဴေတြဟာ ပင္အပ္ထိပ္ဖ်ားက ေကာင္းကင္တမန္ေတြလို
ထာ၀ရအထိ ပြားခ်င္တိုင္းပြားေနလိုက္ၾကတာ
ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ ့မႈသက္သက္ေၾကာင့္ပဲ။

ေခြ်းေစးရႊဲနစ္ အိပ္ရာခင္းေတြထဲ လံုးေထြးရင္း
က်မ သတိရရေနတာက
မုဆိုးပိုင္း ပိုင္းထားတဲ့ ယုန္ေတြ။

ဓာတ္စာကားခ်ပ္ေတြကို ရွင္စစ္ေဆးၿပီး
က်မကို ေခၚထုတ္သြားတယ္
အသင္း၀င္မ်ား ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ
စပါးႀကီးေျမြနဲ ့ ေဆာ့ကစားခိုင္းတယ္။

က်မကိုယ္က်မ
သမၼာက်မ္းလာ တားျမစ္သီးပင္လို
ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။

ရွင့္ရဲ ့သမၼာက်မ္းစာထဲ က်မ ၀င္ခဲ့တယ္။
ရွင့္ရဲ ့ သမၼာက်မ္းလာ အာ့(က္) သေဘၤာေပၚ တက္ခဲ့တယ္၊
ဆံပင္တုနဲ ့ ဖေယာင္းနားရြက္နဲ ့ အမြန္အျမတ္ထားအပ္တဲ့
ဘာဘြန္းေမ်ာက္နဲ ့အတူ၊
မွန္ဘူးနံရံေတြကို ကုတ္ကပ္တြယ္တက္တဲ့
လက္ေခ်ာင္းရွစ္ေခ်ာင္းရိွတဲ့ လက္တဘက္လို
၀က္၀ံေမြးရွည္ရွည္ ငွက္သားစားပင့္ကူနဲ ့အတူ။

က်မစိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္မရတာဟာ
မီးခတ္ေက်ာက္လို ေလွာင္အိမ္ေတြ
မီးပြင့္လင္းပ ေစခဲ့တဲ့ ရွင္ က်မကို ပိုးပန္းခဲ့ျခင္းပဲ။

ရွင့္ရဲ ့ခ်ဳိႏွစ္ေခ်ာင္းပါတဲ့ ႀကံ့ဟာ
ပါးစပ္တေပါက္ကို ဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္
ဘြတ္ဖိနပ္ခြာလို ညစ္ေပလို ့
ေဆးရံုသံုး လက္ေဆးေၾကြခြက္လို ႀကီးမားလို ့
က်မရဲ ့သၾကားခဲေလးရယူဖို ့၊
ဒင္းရဲ ့ ႏြံပုပ္ခံတြင္းနံ ့ဟာ
က်မကို တေတာင္ဆစ္အထိ
လက္အိတ္ေတြလို စြပ္ခဲ့တယ္။

ပက္က်ိေတြဟာ ပန္းသီးနက္ေတြလို
အနမ္းတျပြတ္ျပြတ္ေပးလို ့။

ညတိုင္းပဲ အခု က်မ
ၾကာပြတ္နဲ ့ကို နင္းရိုက္တယ္
သူတို ့ရဲ႕သံတိုင္ေတြေပၚကေန
ၾကာပြတ္နဲ ့ တင္းၾကမ္းရိုက္ပစ္တယ္
လူ၀ံေတြ၊ ဇီးကြက္ေတြ၊ ၀က္၀ံေတြ၊ သိုးေတြ။

ဒါေတာင္ က်မ
ဘယ္တညမွ်
အိပ္ရတယ္လို ့ မရိွဘူးရွင့္ … ။

ကိုးကား။ ။ ေဇယ်ာလင္း ရဲ ့ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ဘ၀၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ကဗ်ာ စာအုပ္။

Mandalay

Mandalay

dust
heat inside and out side
sick ancient capital
infected with yellow disease
nothing left
only hope and tear.

Myo Tayzar Maung
(for Aunty Daw Win Mya Mya)

LITTLE SISTER

LITTLE SISTER

Hey sister are you all alone?
I'm standing out your window
Hey little sister can I come inside there
I want to show you all my love
I want to be the only one
I know you like nobody ever,

Little sister can't you find another way
No more living life behind a shadow

You whisper secrets in my ear
Slowly dancing cheek to cheek
Such a sweet thing when you open up, baby
They say I'll only do you wrong
Come together cause I understand
Just who you really are ?

Little sister can't you find another way
No more living life behind a shadow

                     Tayzar

အခန္း

ညေနဟာ
က်ီးကန္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္။

အာသာမေျပေသးတဲ့ေနေရာင္က
သူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ၾကားတဲ့ေရႊေရာင္နဲ႔
သရက္ပင္ႀကီးကုိေပြ႔ဖက္လုိ႔
ခြဲရအုန္းေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။

အခုေန
ေျမႀကီးေပၚလမ္းေလ်ာက္ရရင္
ဘယ္ေလာက္အရသာရွိလုိက္မလဲ။

ဒီေန႔အဖုိ႔
ေနာက္ဆုံးေသာ့ခေလာက္ပိတ္သံက
ငါ့ကုိ အိတ္တလုံးထဲေကာက္ထည့္ခဲ့။

သူသာအနားမွာရွိရင္
စိတ္ကုိဆူးစူးသြားၿပီလုိ႔
တုိးတုိးေလးေျပာမိအုန္းမယ္။

ညေနဟာ
က်ီးကန္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနေတာ့တယ္။
္
ႏွင္းခါးမုိး

ႏွစ္ေယာက္

မနက္ေစာေစာ လမ္းေလ်ွာက္ျခင္းကို
သင္ယံုၾကည္သလားလို႔ ျပဴတင္းေပါက္က ေမးလိုက္တယ္
ေတြေ၀စိတ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ ၆ခ်ပ္ကိုျဖတ္ၿပီး တိမ္ညိဳေတြဟာ
ခ်ိန္းထားသူရွိေနသလို သြားေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ..........

သင္ဟာ အၾကင္နာကို ေတာင့္တေနသလားလို႔
ေခါင္မိုးက ေမးလိုက္တယ္
စိတ္က ေခါင္မိုးဆီ ေရာက္သြားေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚ
မိုးတေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနသံ ၾကားလိုက္ရတယ္ .....

တကယ္ေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ဟာ......
အိပ္ရာတစ္ခုေပၚ အိပ္ေနတာမဟုတ္ပဲ
ရုံးခန္းတခုရဲ႔ စားပဲြေပၚမွာ အိပ္ေနတာပါ.........
(ခင္၀မ္း)

မိေအးအေၾကာင္း

ပါးစပ္ထဲ၀ါးစရာရွိရင္

တိမ္ေတြျပာေနလိမ္.မယ္ ။

အခုလုိနားဆင္ေနရတာ

(ေခြးတံဆိပ္)

ဓါတ္ျပားေခာတ္ကုိ သြားသတိရမိေစတယ္ ။

မွတ္စုစာအုပ္ကုိ ဖြင္.ၾကည္.ေတာ.

သေဘၤာဟာ

ေသာင္တင္ဆဲ ။

ရယ္စရာ

ေမာစရာေတြ

ေဟာဒီေျငာင္.က်င္းမွာ

ဘယ္လုိနည္းနဲ.ေက်ာခင္းရေကာင္းမွာလဲ ။

စာရြက္ေပၚက ေမးခြန္းေပါ.

" ဒီေႏြဟာ

ျခင္းၾကားနဲ.ေရသယ္လာတဲ.ေႏြပဲလား "

အုိေအာင္

နံရံဂစ္တာ

နံရံဂစ္တာ

ခုံတန္းၿပာေတြ မၿပာတဲ႔အထိ
လေရာင္၀ါလည္း မ၀ါေတာ႔
စံပယ္ပြင္႔ေတြ မပြင္႔ဘူး။
မာနနဲ႕ခ်ိတ္တြယ္ေနတဲ႔ မိုးေတြ
ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ႔ေလေတြဆီ
ေရာက္လာေပမယ္႔ ေရာက္မလာဘူး။
ၾကည္႔ရင္ၿမင္ႏုိိင္ေပမယ္႔
ၾကည္႔လို႕မွမၿမင္ႏိုင္ေအာင္
ႏွင္းေတြက်ေနတာပါႏွင္း
ခံစားခ်က္ၿပင္းထန္တဲ႔ ရင္ခြင္တစ္လံုးဟာ
လြမ္းလို႔ေသေတာင္ မလြမ္းေတာ႔ဘူး။


၀ိုင္ခ်ိဳ

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ၊ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၀

ပရိေဘာဂမ်ား


သူ႔အိမ္ေဂဟာ တခမ္းတနား လွပေအာင္
အျမဲတမ္း သူေနရာ ခ်တတ္တယ္။

အိမ္ကုိေရာက္ဖူးတဲ႔ လူၾကီးလူေကာင္းတုိင္းက
တအံ႔တၾသ ခ်ီးမြမး္ခန္းဖြင္႔ရေလာက္ေအာင္
သူေတာ္တယ္။

ကႏုတ္ပန္းနဲ႔ ေ႐ွးေဟာင္း ထိုင္ခုံေတြက
သူ႔ကုိ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္တစ္ေယာက္လုိ႔ အထင္ေရာက္ေစတယ္။

ထိုင္ေနက် သူ႔ထိုင္ခုံ အေပၚတည္႔တည္႔ နံရံမွာေတာ႔
အမဲလုိက္ ေသနတ္နဲ႔ ေခါင္းပါတဲ႔ က်ားေရခံြၾကီးက
သူေျပာသမွ် စကားတုိင္းကုိ အေလးအနက္ ျဖစ္ေစတယ္။

သူစုေဆာင္းထားသမွ် ပန္းခ်ီကားအားလုံး
ဘယ္သူမွ မျမင္ေအာင္ သိမ္းထားေလ႔႐ွိတယ္
လုိအပ္မွ ႓ည္႔ခန္းနံရံမွာ တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ခ်ိတ္ဆြဲ
ဒါက ပစ္မွတ္ ကုိ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ မွန္ေအာင္ ပစ္တတ္သူမွန္း
သူ႔စြမး္ရည္နဲ႔ သူ႔ပညာကုိ သိသာေစတယ္။

ျပႆနာေတြ သူေျဖ႐ွင္းတဲ႔အခါ
စာၾကည္႔ခန္းထဲမွာ သူေတြ႔ဆုံတယ္
အခန္းပတ္လည္က စာအုပ္ဗီ႐ုိၾကီးေတြထဲမွာေတာ႔
သူ႔အတြက္ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြကုိ
အကၡရာစဥ္အတိုင္း စနစ္တက် စီရီထားတယ္။

ဆင္၀င္ေအာက္က ႐ွားပါးဂမုန္းေတြနဲ႔
၀ရန္တာမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ သစ္ခြမ်ိဳးစုံကုိေတာ႔
ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ဆီကေန အာ႐ုံလွည္႔စားဖုိ႔အတြက္
တန္ဖိုးၾကီးၾကီးေပးျပီး သူစုေဆာင္းထားတယ္။

သူ႔အသုံးအေဆာင္ ပရိေဘာကေတြထဲမွာေတာ႔
ကြ်န္မဟာ ေစ်းအေပါဆုံးျဖစ္လိမ္႔မယ္
ေန႔ဘက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ
ညဘက္၊ သူ႔အိပ္ခန္းထဲမွာ
စနစ္တက် သူေနရာခ်တတ္တယ္။

သူ႔ဘက္ကလည္း ေတြးေနလိမ္႔မယ္
သူ႔အသုံးအေဆာင္ ပရိေဘာဂေတြထဲမွာ
သူ႕ကုိ၊ သံသယမ်က္လုံးနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔တတ္တယ္ဆုိလုိ႔
ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း ႐ွိလိိမ္႔မယ္လုိ႔။

ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္မရဲ႔ ေဒါသနဲ႔ ေၾကကြဲမႈေတြကုိေတာ႔
စကားလုံးေတြအျဖစ္ ဘယ္ေတာ႔မွ
ေျပာင္းလဲခြင္႔ မရခဲ႔ဘူး
သူ႔ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းေတြေပၚက
အက္ေၾကာငး္ရာေတြလုိေပါ႔
ျပင္ဆင္လုိက္လုိ႔ တန္ဖိုးေလ်ာ႔သြားမွာမ်ိဳးကုိ
သူ မလုိလားဘူး။

ဒီအတြက္လည္း အားလုံး သူစီစဥ္ျပီးသားပါ
ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခုတင္ နဲ႔ ျပတင္းေပါက္ဘက္အျခမ္းကုိ
ကြ်န္မအတြက္ သီးသန္႔၊ သူေပးထားတယ္
လမင္းကုိ အခ်ိန္အၾကာဆုံး၊အလွဆုံး ျမင္ရတဲ႔
အိမ္ေဂဟာရဲ႔ အေကာင္းဆုံး ျပတင္းေပါက္ေပါ႔
နာၾကည္းခ်က္တုိင္းကုိ ကြ်န္မေျပာျပလုိက္တဲ႔အခါ
လမင္းကလည္း နားလည္ေၾကကြဲစရာ ၊ႏွစ္သိမ္႔ေပး႐ွာတယ္။
ကြ်န္မရဲ႔ မ်က္ရည္နဲ႔၊ ကြ်န္မရဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ကုိ
သူ႔ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးရင္းေပါ႔။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ၊ လမင္းဆီေရာက္သြားတဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္စကားေတြကုိ
တျခား ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္ေတာ႔ဘူး
ခုတင္ တစ္ဖက္ျခမ္းက အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာေတာ႔
သူ၊ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတယ္
လမင္းနဲ႔ ကြ်န္မကုိ ေက်ာခုိင္းရင္းနဲ႔ေလ။


ၿမင္႔မိုးေအာင္

စကားတစ္ခြန္း

ေနမွႈ ထုိင္မႈ ဟာ

ၾကဳံရာမွာ ရွင္သန္ပြင္.ရတဲ.ေတာပန္းေလးေတြလုိ

ေျခာက္ေသြ.ျခင္းနဲ.စုိေျပေနရ

ရွည္လ်ားျခင္းနဲ.ပဲရွည္လ်ားရ။

အိမ္ျပန္မလာသူဟာ

ကြင္းျပင္ထဲမွာလည္း ရွိမေနခဲ.ဘူး

ဖြင္.ျပရင္လည္း

စိတ္ကုိျပန္ပိတ္လုိ.ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီသစ္ကုိင္းက

ခုတ္ခ်မွ က်ဳိးက်မယ္. သစ္ကုိင္းပဲ။

ေအာင္ႏွင္းသစ္

္

LOVE

not stand to be alone
not wish to cry together
not wish to laugh alone
can it be called "LOVE"!

Tayzar

FOOTSTEPS TO THE STARS

the childhood I possessed
began with things to be gazed
overwhelmed with things to be thought

wishing to get stars in the sky
at that time
I was a child

but
whether the stars are far away or
I am a slow one

until now
I'm still away from stars

however
the footsteps to the stars
never painted with mud!

Myo Tayzar Maung

ABOUT THE POEMS

Poems are essential to human beings. We can't live without them.

We need poems, and the fact that so often we are afraid of them, or consider them not worth our time, is something that leaves us impoverished. After all, the poems don't mind: they're just words on a page. The poets who wrote those words, if they are alive, might mind that not many people read their words -- but the poems themselves, the poems don't care. They are just there, for us to read or to ignore.

To the extent we don't read poems we are denying ourselves something important. Poems can help us get in touch with our selves. Listening to one's self, paying attention to the contours of our daily existence, is harder to do than it seems, and exploring our capacities for feeling and understanding -- well, there is usually no time for that. After all, there is so much to do, and there are so many places to go, and so many demands on our time. Too often we have only scarce opportunities to explore what is really within us, and to experience what surrounds us every waking moment of our lives.

Yet growth, which is so vital to human life: how is it possible to grow if we are not shown new possibilities, possibilities we never even knew were there? How can we try out new ways of seeing and feeling and thinking? Fostering growth: this too is the province of the poem.

In one of those fragments of poetry which many people DO know, John Donne wrote that "no man is an island." He meant we all live connected to one another. But, at the same time, we all actually ARE islands, each occupying a consciousness different from everyone else. How often do we really know what someone else is thinking or feeling? And, to turn it around, don't many of us keep most of what we think and feel deep inside us, away from the scrutiny of others? This too is the province of poetry, for of all human activities it is the most deeply dedicated to revealing, to others, what is inside a fellow human being's heart and mind.

The poets listed below, every one of them, have something to say to you. In some cases what they have to say will be important, maybe so important that it will alter your life or transform your sense of who you are and what you are capable of. But poems are not infallible: sometimes they can seem silly or trite or just plain wrong. We don't have to bow down in reverence to a poem: if we don't like what the poet is saying or how he or she is saying it, there is no reason to hide our own feelings. If a poem doesn't seem to speak to you or me -- and we have made a serious attempt to listen -- then we are surely justified in deciding you have better things to do than read that poem again.

Since poetry is, in my view, primarily an auditory medium -- how the poem looks on a page is not as important as how it sounds when it is read, or how it resounds in your mind as you recall pieces of the poem -- the following pages and programs talk about poems by literally talking about poems. You'll hear poems read, as if the poet were addressing you directly and privately; you'll hear poems talked about because poetry depends on voice, and the human voice is our best means of communicating the deepest truths about our lives.