skip to main |
skip to sidebar
သံေခ်းတစ္ထပ္ ရႊံတစ္ထပ္မို႕
သူတို႕ရဲ႕ စိတ္အတင္အခ်က္ုိ
မင္း ဘယ္လိုမွ ဖတ္လို႕ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
အာေငြ႕မႈတ္သံေတြ ၾကားမွာပဲ
ရယ္ကာေမာကာ တစ္ေႏြလံုးပိတ္
ကိုယ္႕ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ကိုယ္ အိပ္ပစ္လိုက္ကြယ္..
ခ်စ္သူေရ
ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ႕ ဗံုေတြရဲ႕ ဂီတပါပဲ။
စစ္တုရင္ တစ္ပြဲလံုးကို
ဆြဲေမွာက္ ခံလိုက္ရေပမယ္႕
..
ဘာၿဖစ္လဲ
၀မ္းမနည္းေၾကး
တို႕ေတြ ရြာသြန္းၾကရံုေပါ႕။
ယံုၾကည္ထားစမ္း
ေရခိုးေရေငြ႕ကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္ စိုက္ပ်ိဳး ႏိုင္တယ္ဆိုတာ။
တာရာမင္းေ၀ “မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
၁။အရွင္...သင္၏ေခၚရာထပ္ခ်ပ္...ငါ...လိုက္ပါမည္။ၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုဆြဲယူငါ့ကို...ထူပါ။ဟိုးမွာ...ေသအံ့မူးမူးလူကေျမျပင္ေပၚကသူ႕အရိပ္ကိုကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ။ဒီမွာ...ဦးေခါင္းခြံထက္ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့အဘိုးအိုေတာင္ေ၀ွးက်ဳိးကိုရီေ၀ၾကည့္ေငးသူ...ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း။စမ္းေရကိုငံု႕ေသာက္မွကိုယ္မ်က္ႏွာကိုယ္ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ားအျခားဘာကိုေတြ႕စြမ္းမလဲကြယ္။အတၲဆိုင္းဘုတ္ကုိလည္မ်ဳိမွာသံငုတ္နဲ႕႐ိုက္လမ္းမွာလိုက္ေသာခရီးသည္မ်ားသံသရာရထားကိုေစာင့္ေနသည္။၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာျခေသၤ့တို႕ပင္အိပ္၀ံ့ပါသလား။၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌သူေတာ္စင္တို႕ ေပွ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ။အေမွာင္ကနက္၏ၾကယ္ကလက္မည္ဤခရီးေ၀းသလားငါ...ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ...။၂။ေႏြ...ေႏြ မိုး မိုးတြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား။ေဆာင္းကိုပန္ၿပီးေျမာက္ျပန္ေလေရာက္လာမွျပာေ၀မႈိင္းအုပ္ေဟာ ... ႏွင္းေတြတစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္။သဲကႏၲာရကသဲေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းျပသလိုမာယာေလာကမာယာေတြနဲ႕ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္။ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ကေခါင္းညိတ္ျပ႐ံုမဟုတ္လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ။ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာလက္သည္းနီီစက္ရဲရဲေတာက္ျပတာငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ။ကြၽဲခ်ဳိမႈတ္ၿပီးကြၽဲအုပ္ကိုေဖ်ာ္ေျဖတာေပွ်ာ္စရာမွမဟုတ္ပဲကြယ္။၁၂ႀကိဳးကေသာေလာက၏ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ားငါ့အား...ဆြဲေခၚငါ... မေမြ႕ေပွ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္။၃။ငါသည္...တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ့သို႕ျဖစ္၏ထို႕ေၾကာင့္မီးေတာက္ကိုခ်စ္ေလသည္။မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ...ဟုကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏။အမွန္ကား...ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ။စီးေမ်ာရာတြင္ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္အနက္ေရာင္ လႈိင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္။ထုိေသာ... မေန႕ကငါသည္၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ။ဤယေန႕ ... ငါ ... သည္မီးခိုးကဲ့သို႕ မိုးေပၚထိုးတက္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါအားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ။ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏။ငါ့ကိုငါက အုပ္ခ်ဳပ္၍ငါ့အလုပ္ကိုငါလုပ္ရေပေတာ့မည္။၄။ဥပုသ္သည္ သီလက်ဳိးေတာ့ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္။ငါတို႕သည္...လူသားမ်ားျဖစ္၏လက္ဖ၀ါးမွာအမွားလကၡဏာပါေလသည္။ဟိုခ်ဳိး ... သည္ေကြ႕ခြၽတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရႊ႕လ်ားလမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏။အပ္ခ်ည္ႏွင့္ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာစက္႐ုပ္၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာတစ္ခါတစ္ခါမွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္။အို ... ``လူသားအားလံုးခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´အားလံုးထဲမွာငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား။သူတစ္ပါးကိုလည္းခြင့္လႊတ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းခြင့္လႊတ္အနာရြတ္မွန္သမွ်ဆြဲခြၽတ္ဖယ္ရွားၾကပါ။နင္းလာေသာေျခေထာက္ကိုေျမမႈန္႕သဲေက်ာက္တို႕ကခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ဳိး႐ိုးသားျပည့္၀တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။၅။ထမင္း၀ိုင္းမွာလွ်ာႏွင့္ခပ္၍စားၾကသူမ်ားသြားၾကားထိုးတံစူးၾကေလသည္။စပါးေစ့(၁၀၀)ႏွင့္သင္လံုေလာက္ပါကစပါးေစ့(၁၀၁)ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္။ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီးေတာ့လည္းၾကံမစုပ္ၾကပါႏွင့္၊ၾကံေကြၽးၿပီးေတာ့လည္းဆင္ကိုႏွာေမာင္းမျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္။ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႕မိုးတဲ့ေရအိုးစင္ေလးပမာသာယာေျမ႕ခ်မ္းေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ။အမွန္စင္စစ္ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္ေညာင္းညာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။၀င္သက္ႏွင့္ယူခဲ့သမွ်ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္။ဒါ ... ကမၻာအစရဲ႕ပထမသီအိုရီပဲျဖစ္သည္။ငါကေတာ့(ရမည္ဆိုပါလွ်င္)ေသလြန္ၿပီးခါမွအင္အားတစ္စျပန္ယူသံုးငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏။၆။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္္ရဦးမည္။ထို႕အတြက္ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီးတဖြားဖြား ေျခြခ်ပစ္ရမည္။လက္သီးဆုပ္ျခင္း ... ဆိုတာတုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႕ကာထားၿပီးမွသူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္တစ္ခါကဤလက္တို႕အလံလုခဲ့ၾက၏။ထုိ ... ဆုတံဆိပ္ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း။ငါ့ရိပ္ျမံဳကို႐ုပ္ပံုစာတမ္းဘာမွမကပ္တမ္းလမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္။မာနကိုေျဖေလ်ာ့ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ ကန္ေတာ့ပါအ့ံ။ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္းေမတၲာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္ ...။၇။(ေလာကၾကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏။နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလႈိက္စားပို၍ ... နိမ့္၀င္သြားတတ္၏။)ၾကက္ေျခခတ္ ... ၏ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ားမိုးခါးရနံ႕ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏။ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ားငါ့ကိုပိတ္၍ကာထား၏ငါ့ေနာက္မွလူမ်ားငါ့ကိုတြန္း၍ေက်ာ္သြား၏။ထို႕ေနာက္ ...ေခ်ာက္ကမၻားေရာက္မွေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္ငါႏွင့္တဖန္ ...လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏။ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႕ခင္းအလင္းတေ၀ေ၀နဲ႕ေန႕ေတြညေတြၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။သူဖုန္းစားလည္းေျမသားပန္းကန္မွာေကာက္ႏွံပင္တို႕ေ၀ၿဖိဳးအသေရတိုးသည္ထက္တိုးပါေစ။သူၾကြယ္ႀကီးလည္းငရဲျပည္ကဓါးကိုေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာဦးေခါင္းျဖင့္ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ပါေစ။၈။ငိုေၾကြးဖို႕အတြက္အသက္၀င္လာေသာလူမ်ားသစၥာတရားကိုဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကသည္။ရွင္ေသမင္းကအစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ေစာင့္စားသက္တမ္းကြၽံသည္ႏွင့္တမလြန္မွာအခြံခြါ၍စားလိမ့္မည္။ဟိုစဥ္ခါကငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္းေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇက္ေျခာက္ျခားဖူးသည္။တုန္ေကာက္မရွိသူ ... ႏွင့္ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ ...လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္ဒုကၡခ်င္းမတူၾက။တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္ရႊံ႕႐ုပ္သားေကာင္မုဆိုးလိုျပန္ေလွွာင္သည့္ေမွာ္႐ံုေထာင္ေခ်ာက္မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေၾကြအံေခါက္ေနသည္။မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီးကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါၫႈိ႕ျပာယွက္သန္းတစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏။ထိုသို႕ျဖင့္ႏွင္းရည္စိုေသာမႈိပြင့္ကေလး၏ပင္ေျခရင္းမွာမာနကိုအိပ္ေမြ႕ခ်ထာ၀ရ ငါ ... ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ။၉။ေလာကဓံတရားကနဂါးရွစ္ေကာင္ပမာေျမကိုထိုးခဲြ ေလကိုဆြဲၿဖဲလူေတြထဲမွာပ်ံသန္းသြားလာေနသည္။ယဥ္ေက်းမႈအရတစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႕သည္ယဥ္ေက်းမႈအရပင္တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္ခြၽတ္ရဦးေတာ့မည္။ဘုရားေျပာတာကိုမွငါ... မယံုရဘူးဆိုလွ်င္မာရ္နတ္ေျပာတာကိုငါ... ယံုရေတာ့မည္ေလာ။အစိုးမရေသာေလာက၏နာရီစက္သံကိုလက္တံတို႕က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီးနီး ...နီး ...နီး၍လာခဲ့ၿပီ။မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္သံခ်ပ္ကာ၀တ္႐ံုၿခံဳလို႕မလံုပါဘူးကြယ္။တရားရိပ္မွာစိတ္ကိုထုတ္ၿပီးဖုန္ခါၿပီးေတာ့ ...ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္သုညကေလးလိုၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္။ေစတီအိုေဟာင္းမွေခါင္းေလာင္းသံ တုိးဖြတိုးၫွင္းအို ... အရွင္ ...ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ။၁၀။အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားလယ္ထြန္သြားရင္းႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား။အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားလယ္ထြန္သြားရင္းစပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား။လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္မုိးေကာင္းကင္ေအာက္မွာခိုင္မာက်စ္လ်စ္တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့ျဖစ္သင့္သည္။အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႕၌ေျမစိုက္ေက်ာက္တုိိင္တို႕မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႕ငါတို႕ ေနသြားရမည္။အရွင္ယူေဆာင္သည့္ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကားလႊလႊေဖြးဆြတ္လွံသြားတို႕ကိုပင္ ေခြညြတ္ေစေတာ့၏။ဓမၼေတးကုိေသြးအစက္စက္တုိင္ေအာင္ျဖန္းဆြတ္ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ားတိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ ... ၾကားေနရ၏။ေလေျပညင္းတြင္ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ားဥေပကၡာကိုဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏။ထိုသူတို႕ေနာက္ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံံ့။ထုိသူတို႕ေနာက္ငါ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့။ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္ငါ့အားလမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ ... ျမတ္ေသာ ငါ့ ...အရွင္။ ။(ဗုဒၶ ... သို႕)တာရာမင္းေ၀
